Gwen Blair.

Em.

Pięknie uśmiecha się, gdy na korytarzu mija cię, mówiąc `cześć`. Biegnie dalej, nie zatrzymuje się. Nie ma czasu na nudę, nie lubi, nie chce, nie toleruje. Tańczy z czasem, kpi z niego, choć zawsze mało go jej. Ucieka przed własnymi myślami w światy, do których nie masz dostępu. Odskakuje jak oparzona, kiedy podchodzisz bliżej, chcąc podać jej rękę. Nigdy nie przeprasza? Może robi to zbyt często. Brnie dalej, stwarzając wokół siebie oceany pozorów z... wylanych łez? Nikt nigdy nie widział jak płacze, może nie potrafi. I tylko... czegoś wciąż jej brak.

Wzrostu średniego, jak na sprinterkę - za niska. Te jej krótkie nogi, kolejny mały kompleks wśród wszystkich innych, chociaż wciąż tak bardzo stara się dosięgnąć ideału. I łyżwy po lekcjach, od czasu do czasu koło teatralne, kiedy naprawdę boi się, że będzie miała zbyt wiele minut wolnego. Dla siebie? Przy sobie nosi zawsze co najmniej dwie książki, nie lubi czekać, nie lubi nic nie robić i nie chce mieć chwili na nudę. Zawzięta, z natury idealistka i od zawsze niezmienna indywidualistka. Woli być sama, nie mówić. Z pozoru miła i sympatyczna, zwyczajna dziewczyna. Nie, nie podchodź bliżej. Opluje cię jadem. A w głębi duszy - rozdarta na milion drobnych kawałeczków przez własne `ja`. Codziennie budzi się z mętlikiem w głowie, mimo że umiłowała porządek. I chociaż nie użala się nad sobą czuje, że w życiu nadal nie jest szczęśliwa. Za mało się stara i wymaga od siebie?
Nie ma przyjaciół, bo nie tak nazywa kilku znajomych, z którymi utrzymuje kontakt. Jeszcze stamtąd - małego miasteczka oddalonego o dwie bite godziny jazdy pociągiem od Londynu, gdzie zostawiła 17 lat swojego życia wraz z jedyną rodziną - babcią, czystej krwi arystokratką zamieszkującą dworek wśród łąk.
Długo namawiała matkę swego ojca na akademik. Nie udało się, paradoks? Pomimo wszystko - dzięki uporowi niedługo przekroczy próg jednego z londyńskich liceów. Uśmiecha się słysząc w głowie jego nazwę. Triumf? I strach, bo coś ściska ją równocześnie w żołądku.
Londons...

Marta

Miliony drobnych, zwyczajnych kawałeczków? ;p

Em.

Czemu zwyczajnych?;d

(z pozoru?^^)

żella

Piękny opis *.*

Będzie niebanalnie, czuję ;D

Ce.

Ale swietny opis.

Euterpe · Dołączył: 27 Mar 2008 Posty: 130 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/3

I właśnie dlatego tak Cię uwielbiam.

No dobra, nie tylko dlatego. Ale to też dobry powód, nie?

Wspaniałe.
; )

A ja i tak ją lubię. O.

dotte

cudny opis <33 i postać ciekawa Smile

Marta

Em.

W tym sensie zwyczajnych.. Aha ;D

Angie

kamyczek do kamyczka, a powstanie willa
Tak do Marty Smile

Cudeńko

Cee.

matkÓ, ja za pierwszym razem zamiast 'sprinterkę' przeczytałam 'striptizerkę' xD
mnie też sie opis podoba^^

Em.

Edit, edit, edit !
Nie balet - łyżwy. Dla ścisłości:) Wybaczta;)

Mysza

nie ma sprawy xP
łyżwy lepsze Very Happy

Em.

Osobiście też tak uważam ;P